اگر بزرگان دین نسبت به غیرت درباره ناموس و خانواده به انسان توصیه می کنند، به این معنا نیست که با تنگ نظری و سختگیری های بی مورد زندگی را بر خود و همسر و فرزندانش تلخ و ناگوار سازد. امیر مؤمنان علی (ع) لیه السلام در نامه ای که به فرزند بزرگوار خود، امام حسن مجتبی علیه السلام، با اشاره به ضررهای افراط گری در حفظ ناموس و غیرتمندی می فرماید:

وَ إِیاک وَ التَّغَایرَ فِی غَیرِ مَوْضِعِ غَیرَةٍ فَإِنَّ ذَلِک یدْعُو الصَّحِیحَةَ إِلَی السَّقَمِ وَ الْبَرِیئَةَ إِلَی الرَّیب[1]

از غیرت نشان دادن بی مورد اجتناب کن، زیرا این عمل درستکاران را بیمار دل و افراد پاکدامن را به سوی شک و بدگمانی سوق می دهد.

در هر صورت انتظار می رود، همسران و فرزندان مومنان نخستین کسانی باشند که در حد توان خویش عفت و عصمت وحجاب خویش را مراعات کنند و با تبلیغ عملی ارزشهای الهی، به ایجاد فضایی معنوی در جامعه بکوشند؛ همچنان که مدیران خانواده ها نیز، وظیفه دارند در پاسداری از حریم عفاف و نگهداری حرمت خانواده ی خویش و دیگران، اولین افرادی باشند که با عمل خویش مانع سوء ظنها و سوء استفاده های احتمالی گردیده، بلکه اسوه های نیکوی جوانان محسوب شوند.

دختر استاد شهید مرتضی مطهری می گوید:

پدرم رعایت و انجام مسائل عبادی، از جمله نماز اول وقت و حفظ کامل حجاب و داشتن وقار لازم را که شایسته یک دختر مسلمان است، متذکر می شدند. در مورد درس خواندن و فراگیری علوم مختلف، بسیار تاکید داشتند و البته، رعایت کامل موازین شرعی را لازمه اصلی کار می دانستند. بعد از ازدواج من، انجام وظائف خطیر همسری و مسئولیت مادری را به من گوشزد می کردند. پس از پایان مراسم عقد و عروسی، در آخرین لحظات خداحافظی به من گفتند:

دخترم! تو به مثابه سفیر من در زندگی آینده ات خواهی بود. سعی کن! چنان عمل کنی که خداوند و همسرت کاملا از تو راضی باشند. امیدوارم در آینده مادری نمونه برای فرزندانت باشی.[2]



پی نوشت ها:
[1] نهج البلاغه، نامه 31 ..
[2] پاره اى از خورشید، ص 150 ..


منبع: حوزه نت